Brrr… een oranje, of nog erger, een rood lampje wat gaat knipperen op je dashboard, daar moet je toch niet aan denken…

Een klant met burn-out klachten, vertelde mij dat hij een boek las, waarin de mens werd vergeleken met een auto. Als er een waarschuwingslampje ging branden, moesten we minstens tanken. Óf de auto was toe aan een onderhoudsbeurt, of toch echt stuk en toe aan reparatie.
Hoe zit het dan met de waarschuwingssignalen bij ons? Herkennen we ze? Of wíllen we ze überhaupt zien?
Hij vertelde dat hij zich op zijn werk opeens afvroeg waarom hij eigenlijk zo hard liep, terwijl dat bést langzamer kon. Hij liep zichzelf letterlijk voorbij.
Voor hem een eye-opener over het herkennen van gedrag (vaak de automatische piloot) en dat je dit, door je er bewust van te worden, kan veranderen. Zo voelde hij zich al een stuk rustiger.

Hij kwam bij mij voor een Aura-vitalisatie en Healing. Toen ik hem daarna vroeg hoe hij het ervaren had, vertelde hij dat hij in zijn dagelijks leven moest dealen met hyperventilatie. Hij kon de aanvallen inmiddels redelijk onder controle houden, zodat hij net niet in paniek raakte.
Ook nu, tijdens de behandeling, zat er veel angst voor weer een aanval. Hij kon voelen waar de spanning zich bevond. Met tintelingen baande ze zich langzaam een weg richting zijn brein, om zich vervolgens te willen uiten in ademnood…
Een paar keer dacht hij dat het zover was. Maar nee… bij elke golf die hij voelde opkomen, ebde deze langzaam weg. Het werden kleine golfjes die overgingen in rimpelingen. Er kwam rust en ontspanning, zachtheid. Heling door bewustwording van waar je zelf toe in staat bent als je er met je aandacht naar toe gaat, door de angst heen.

Als we goed naar ons lichaam leren luisteren, met alle wijsheid in zich, dan zullen waarschuwingslampjes niet meer nodig zijn. Dat is soms een heel proces, want het verstaat ook nog eens de kunst om er niet aan voorbij te gaan. Maar leren is gelukkig nooit te laat :) En waarom zouden we onze auto beter onderhouden dan onszelf?